مقایسه تعادل ایستا و پویای مردان سالم، نابینا و کم شنوای ورزشکار با غیر ورزشکار

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تعادل ایستا و پویای مردان ورزشکار با غیرورزشکار در سه گروه سالم، کم شنوا و نابینا بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، 86 آزمودنی مرد در دامنه سنی 18 تا 36 سال، به صورت غیرتصادفی هدف دار انتخاب شدند. جهت بررسی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون bess و تعادلی y استفاده شد. روش های آماری شامل آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون t همبسته بود. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد، در آزمون تعادل پویای y بین سمت غالب و غیرغالب در هیچ کدام از گروه ها تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05≥ p). بین گروه های ورزشکار در آزمون تعادلی پویای y، تفاوت معنا داری مشاهده نشد (0/83= f و 42= df و 0/44=p)؛ درحالی که بین گروه های غیرورزشکار تفاوت معناداری مشاهده شد (10/15= f و 38= df و 0/001= p). بین حفظ تعادل ایستای گروه های ورزشکار تفاوت معناداری وجود داشت (10/11= f و 42= df و 0/001= p)؛ اما بین گروه های غیرورزشکار تفاوت معناداری مشاهده نشد (1/37= f و 38= df و 0/331= p). به طور کلی در هر دو آزمون تعادل ایستا و پویا، گروه های ورزشکار عملکرد بهتری نسبت به هم گروهی های غیرورزشکار خود داشتند. نتیجه گیری: .شباهت بین پای غالب و غیر غالب در اجرای آزمون تعادلی y نشان می دهد با انجام این آزمون می توانیم میزان مسافت دستیابی اندام آسیب دیده را با اندام سالم مقایسه کنیم و میزان عملکرد در سمت سالم را به عنوان شاخص در نظر بگیریم، بنابراین می توان از  ybt-lq برای تشخیص و ارزیابی عضو آسیب دیده استفاده نمود. به نظر می رسد افراد با اختلال حسی می توانند با انجام ورزش سطح تعادل خود را به سطح افراد سالم برسانند و درنتیجه خطر بروز آسیب در فعالیت روزانه و یا فعالیت-های ورزشی را کاهش دهند. داشتند